Landing
Zoals je door die smalle slurf
loopt, je benen nog onwillig
en later bij de bagageband het
gevoel dat je nog niet bent geland.
Hoe je de neiging voelt je
koffer achter te laten en hem
eindeloos rondjes te laten
draaien als een primitieve
sovjetsatelliet.
En dat niet doet.
Dat je thuis het valies op je
bed mikt en denkt: het zal mijn
tijd wel duren. Jij was het zand
en ik was de struisvogel. Of net
andersom. Ik ga ons niet
overvragen.
Maar dan toch die discipline,
die gestrengheid opbrengen om
de zwaartekracht in het glazen
oog van de wasmachine te proppen
in de blinde hoop dat alles zo
ver mogelijk weg wordt geslingerd,
het wereldruim in.