Bekentenispoëzie
Zo, we hebben weer even respijt.
Persoonlijker dan dit wordt het niet
of het moest zijn dat de tijd
die mogelijkerwijs in het verschiet
ligt aan bekentenispoëzie overlijdt.
Dat willen we niet. Ooit liet
ik mij leiden door het bedenksel
dat het om mij ging en verliet
de poëzie mij. Want ze lijdt,
aldus de criticus die me verdriet
deed, aan de kwaal van niet‐poëzieheid.
Hartzeer om iets wat je nog niet ziet
is niet erg. Je slingert met je benen wijd
tot je recht rijdt en het wonder geschiedt.